Wednesday, November 22, 2006 12:39 PM
|
نمیشه انکار کرد که یکی از بزرگترین وسوسه های وبلاگی پز دادن هست. همه ما دنبال موقعیتی هستیم که در وبلاگمون باهوش بودن، پولدار بودن، موفق بودن، popular بودن و... رو به رخ بکشیم. خود شما هم اگر وبلاگ مینویسید اگر فکر کنید موارد زیادی به خاطر میارید که قصد پز دادن داشتید (ممکن است در مقابل این وسوسه مقاومت کرده باشید که در این صورت آفرین دارید)
نکته مهم در پز دادن وبلاگی این هست که هر چی غیر مستقیم تر باشه بهتره. بارها مطالب طولانی در وبلاگها دیدم که حاضرم قسم بخورم هدف نویسنده از کل مطلب یک اشاره کوچک به موردی که قصد داشته پزشو بده در لابلای مطلب بوده.
مثال: «ما یک همسایه داریم که وزیر فلان هست. همیشه ۱۰ تا مامور جلو خونشون نگهبانی میدن.. البته خوبیش به اینه که چون اینا اینجان هیچ وقت برق یا آب ما قطع نمیشه...»
جمله بالا ظاهرا توصیفی ساده از یک همسایه هست. ولی غرض اصلی نویسنده اینست: «همانطور که میدونید وزیر وزرا در جاهای اعیانی شهر ساکن هستند. ما همسایه وزیر هستیم. پس ما اعیان نشین هستیم.»
گاهی ممکنه این پز به صورت عکس گذاشتن در وبلاگ باشه که نشون میده شما ناخنهای پای زیبا و لاک زده ای دارید یا کافی شاپهای باکلاسی پاتوق شماست.
فقط یک توصیه دارم.. اگر میخواید پز بدید لااقل پز چیزی رو بدید که ارزششو داشته باشه... سیاه کردن چندین خط فقط برای اینکه نشون بدید در پارکینگتون ریموت داره، یا دوست خارجکی دارید فقط نشانگر تازه به دوران رسیدگی شماست و نتیجه معکوس هدف شما را در پی خواهد داشت.
انگیزه: لینک خدای هودر به مطلب یکی از وبلاگها با این متن: آیم سو کول گایز! لوک ات می. آی درینک کپوچینو ات استارباکس اند آی کن ایون اسپیک اینگلیش ویت خارجیز.
|
Permalink ▫
|
|
|